Contrast

Het kernwoord van mijn reis naar Uganda is contrast. Soms zijn de vele grote verschillen tussen mijn dagelijkse leefomstandigheden en die van mijn vrienden in Uganda te begrijpen, meestal niet.

on the road, Mubende

Als je uit een strak georganiseerd Europees land komt is het verkeer in Uganda echt ´een ramp´. Zoveel auto’s op slechts enkele wegen waarvan er nog minder geasfalteerd zijn. Ook op zondag, de rustigste dag van de week, is Kampala doorkruizen geen pretje. Na bijna drie uur vast te hebben gestaan in een ongeorganiseerde mierenhoop, in de zinderende zon, is het echt een kunst op rustig te blijven.

Ook het stof van Uganda roept het woord contrast op. Totaal verregend ben ik eind januari de trein naar Schiphol ingestapt, om uit te stappen in een land waar zelfs de acacia’s dorst hebben. Het heeft al maanden niet geregend en alles, maar dan ook alles zit onder het rood bruine stof. Het zit overal: in je haren, je neus, je longen maar ook de bilspleet is niet stofvrij. En dan de gevolgen voor de watervoorziening door deze aanhoudende droogte: nog meer waterbronnen staan droog waardoor vrouwen en kinderen nog langer moeten lopen om hun jerrycan te vullen. 

op platteland bij Fort Portal

In Uganda is het contrast ook groot. Rijk en arm, stad en platteland. We hadden kunnen zwemmen in een privézwembad tijdens een lunch bij een hoge ambtenaar. Maar denkend aan de slechte watervoorziening van vele Ugandezen, had ik spontaan geen zin meer in een frisse duik.

Op het platteland zijn de wegen voornamelijk zandwegen. Wat is er mis met zandwegen zul je denken, maar als ze lijken op een vulkaanlandschap met kraters, kom je daar vele blauwe plekken later, op terug.

regio Kibaale

Steden als Kampala en Mukono en haar buitenwijken hebben opvallend veel bewoners. Waar ik ook loop zijn altijd en overal mensen. Jong, oud of ergens in het midden liggen, staan of hangen ergens. Maar tijdens een ritje op een boda-boda in de regio Kibaale, kom je soms alleen koeien tegen. Als laatste: de armoede. Ze is ´killing´, letterlijk en figuurlijk. Te veel mensen hebben helemaal niets. Voor HIV/AIDS geldt het tegenovergestelde: te veel mensen hebben het juist wel. En de wereld kijkt toe.

Zoals ik al zei: sommige contrasten zijn te begrijpen, maar de meeste helemaal niet.

De digitale snelweg

We, Jacky en ik, verblijven tijdens onze reis ook een paar nachten in het Rwenzori view Guesthouse in Fort Portal, vlakbij de grens van Congo. Een middelclass guesthouse met gezellige kamers en eigen badkamer. Na een weekje zonder water en elektriciteit, echt een paradijs! De eerste douche was zo heerlijk dat we als twee kleine meisjes, op leeftijd, stonden te dansen en te giechelen.

Het guesthouse biedt de bewoners ’s avonds een gezamenlijk diner aan. Een overheerlijke maaltijd met Ugandese en Europese gerechten. Het diner wordt genuttigd aan een grote tafel en zonder dat iemand er moeite voor hoeft te doen ontstaan er spontane en geanimeerder gesprekken. Van praktische vraagstukken: hoe ga jij morgen naar het vliegveld? Tot gesprekken over doelen en redenen van het verblijf in Uganda.

Tijdens deze maaltijden vertellen we enthousiast en uitgebreid over Matendo, het trainingscentrum en het waterproject in Ngangi. De meeste mensen staan sympathiek tegenover onze plannen en we delen voorzichtig kaartjes en flyers uit. De volgende dag vertelt een Canadese dame dat ze de website heeft bekeken en heeft doorgestuurd naar al haar vrienden en bekenden. Een Duits stel dat op doorreis is geeft aan Matendo ook onder de aandacht te brengen. Daarnaast weten we dat onze activiteiten via Facebook en Twitter bekend zijn bij mensen in Denemarken en België. Om vrienden en andersoortige contacten in Australië, Nieuw/Zeeland, Ethiopië en Zuid Afrika niet te vergeten.

Via de vele wegen van de digitale snelweg worden mensen van de verschillende continenten bij elkaar gebracht en wordt wederzijds interesse en begrip voor de verschillende levensomstandigheden vergroot. Het gedachtegoed van  Matendo ´reist´ de wereld over en dat is nou juist wat we willen!